જૂનું પિયરઘર – બળવંતરાય ઠાકોર
(મંદાક્રાન્તા)
બેઠી ખાટે, ફરીવળી બધે મેડીઓ ઓરડામાં,
દીઠાં હેતે સ્મૃતિપડ બધાં ઊકલ્યાં આપ રૂડાં;
માડી મીઠી, સ્મિત મધુર ને ભવ્ય મૂર્તિ પિતાજી,
દાદી વાંકી રસિક કરતી ગોષ્ઠિથી બાળ રાજી;
સૂનાં સ્થાનો સજીવન થયાં, સાંભળું કંઠ જૂના;
આચારો કૈં વિવિધ ઢબના નેત્ર ઠારે સહુના;
ભાંડુ ન્હાનાં શિશુસમયનાં ખટમીઠાં સોબતીઓ,
જ્યાં ત્યાં આવી વય બદલી સંતાય, જાણે પરીઓ.
તો યે એ સૌ સ્મૃતિછબી વિશે વ્યાપી લે ચક્ષુ ઘેરી,
ન્હાની મોટી બહુરૂપી થતી એક મૂર્તિ અનેરી;
ચૉરીથી આ દિવસ સુધીમાં એવી જામી કલેજે
કે કૌમારે પણ મુજ સરે બાળવેશે સહેજે !
બેસી ખાટે પિયરઘરમાં ઝિંદગી જોઈ સારી,
ત્યારે જાણી અનહદ ગતિ, નાથ મ્હારા, ત્હમારી.
Print This Article
· 
Save this article As PDF
« Previous હવે સમજાયું….. – અશોક ચાવડા ‘બેદિલ’
ઝઘડો લોચન-મનનો – દયારામ ભટ્ટ Next »
ઓહ , પિયરની યાદો….. એ તો જીંદગીનો અમૂલ્ય ખજાનો…..
તમારી કવિતા વાચી બહુ મજા આવી
ભાંડુ ન્હાનાં શિશુસમયનાં ખટમીઠાં સોબતીઓ,
જ્યાં ત્યાં આવી વય બદલી સંતાય, જાણે પરીઓ.
ખુબ જ સરસ
હિતેશ મહેતા
ભારતી વિધાલય મોરબી.
કેટ્લું સરસ કાવ્ય !
માડી મીઠી, સ્મિત મધુર ને ભવ્ય મૂર્તિ પિતાજી..